• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

بالا گرفت روز  اُحد تا که کارزار

شد آسمان روشن آن روز تارِ تار

 آتشفشان شده اُحد از بس گدازه ريخت

از آسمان و خاک زمين خون تازه ريخت

 حمزه در آن ميانه که گرم قتال شد

کم کم براي حمله ی‌ دشمن مجال شد

 آنقدر روبهان به شکارش کمين زدند

تا نيزه اي به سينه ی آن نازنين زدند

 حمزه که رفت قلب رسول خدا شکست

خورشيد چشمهاي رئوفش به خون نشست

 لبريز زخم بود و جراحت دل نبي

از دست رفته بود همه حاصل نبي

 ميدان خروش ناله ی‌ واويلتا گرفت

عالم براي غربت حمزه عزا گرفت

 جانم فداي پيکر پاک و مطهرش

جانم فداي زخم فراوان پيکرش

 اما هنوز غربت آن روز مانده بود

داغي عظيم بر دل عالم نشانده بود

 خواهر کنار جسم برادر رسيد و بعد

آهي ز داغ لاله ی پرپر کشيد و بعد

 پيمانه هاي صبر دل او که جوش رفت

آنقدر ناله زد که همان جا ز هوش رفت

 آري دلم گرفته ز اندوه ديگري

دارم دوباره ماتم مظلومه خواهري

 زينب غروب واقعه را غرق خون که ديد

از خيمه تا حوالي گودال مي دويد

 ناگاه ديد در دل گودال قتلگاه

درخون تپيده پيکر سردار بي سپاه

 پس با زبان پُر گله آن بضعه ی‌ بتول

رو کرد بر مدينه که يا أيها الرسول

 اين کشته ی‌ فتاده به هامون حسين توست

اين صيد دست و پا زده در خون حسين توست

حمزه که رفت

حمزه که جان عالم و آدم فداي او

لب باز مي کنم که بگويم رثاي او

مردي که در شجاعت و هيبت نمونه بود

در غيرت و شکوه و شهامت نمونه بود

 شير خدا و شير نبي فارس العرب

در انتهاي جاده ی مردانگي، ادب

 هم يکه تاز عرصه ی جنگ و نبردها

هم آشناي بي کسي اهل دردها 

هنگام رزم و حادثه مردي دلير بود

خورشيد آسماني و روشن ضمير بود

 شب هاي مکه شاهد جود و کرامتش

گل داشت باغ شانه ی او از سخاوتش

 او صاحب تمام صفات حميده بود

دل را به نور حضرت حق پروريده بود

 الگوي اهل سرّ و يقين بود طاعتش

يعني زبانزد همه مي شد عبادتش

 در آسمان مکه ی دلها ستاره بود

بر قلبهاي خسته اميدي دوباره بود

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

سپـاس و ستايش خـدا را سزاست        كه نامش سـرآغاز بس نكته هاست

در آغـاز  پـيـــروزي  انقـــلاب              پس از اينكه شد كاخ شاهان خراب

به خـرداد در ســال پنجـاه و هشـت              كــه چـون ۲۷ روز از آن گــذشــــت

بـــه فرمــان پيــر جماران  ما                      ز اجمـاع خوبـان و يـاران ما

يكـي نــو نهـادي بـر آمـد پديـد                    كـه تاريخ ايـران به  مثلـش نديد

نهـــادي مقـدس  به نام جهــاد               كه آن پيـر فـرزانـه نامش  نهاد

جهـادي كه سازنـــدگي نام  داشت                 به قلـب  همه بــــذر اميــد  كاشت

به بنيانگـذارش  هـــزاران  درود                 كه شعـر رهـايـي ميهـن  سرود

جهادي كه  مخلص بُـــد و اهـل دين               بسي كرده خدمت به مستضعفيـن  

به هر جاي كشـور اگر  بگـذري                 نشـاني فـراوان از آن  بنگـري    

به هنگــامه جنـگ و  رزم آوري            چه گـويم سخن خود بكـن داوري 

خودش بوده بي سنگـر و جــان پناه              ولي ساخـت  سنگـر بـــراي سپـاه

هـزاران شهيـد و هـزاران اسيـر                شـد از اين گـروه  شجاع و دليـر  

پس از مدتــي سال هفتـاد و نـه               به تصويـب مجـلس و قـانـون نو

جهـاد و كشاورزي ادغـام شـد                  " جهـادكشـاورزي " اش نـام شـد

ز ادغـام آن دو يكي شـد پــديد                    كه خيـري فراوان به هر دو رسيد

تخصـص ، تعهـــد دو بـال همنــد               تو گويـي كه  انگــار مـال  همنـد

پشيـــــزي نيرزد  جـدا هـر كــدام                 نيابد كســي بـا يكـي  احتـرام

جهــاد كشــــاورزي مــــا كنــون                 نمـايــد به توليـد كشــور فـزون

هر آنچـه كه اينـــك غذاي  شماست            ز سعـي وتلاش فــــراوان مـاست

چون آمـوزش رايگـان مي دهيــم              بسي مايه از جسم وجان مي نهيم

عــلاوه  به آمــــوزش  رايگــــان                فراوان كند خـدمـت اين سازمان

به  شيلات و ابريشم  و  چاي و  دام               نظـارت كنـــــــد بهرخدمـت مدام  

به ترويــــــج گويـم كه خستـه  مباد              كه او خــــــود بوَد آبــــروي  جهـاد

بتون ريـزي نهـر و  تسطيــــح خاك               بـوَد حاصــــــــل واحــد آب و خاك

زراعـت تهيــه كنـد  بـذر و كـود                    به سعـي و تلاشش فرستـم درود

چگـونه به محصــــول آفـت  زنـد                كه حفـظ نبـــاتات دفعـش كنـد 

مكانيــزه  گــر مي شود  كشت و كار               تو از همـــــت واحـدش  بـرشمـار

اگر دامـــــداري به رونــق رسيــد                بسـي واحـد دام  زحمت كشيد

ز توليــــد  باغـي  و  گلخـانـه اي                تو اكنـون ببيني به هر خانـه اي

همه  كار مـا در رضـاي خـداست               به ثروت رسيده دراينجا كجاست؟

بسي  خدمـت  اين و آن مي كنيم                    ولـي كس ندانـد نهان مي كنيم

نبــرديــم اگـر  بهـره  دنيــوي                     خـدايا بـده اَجـر ما  معنــوي

بقـول همـان شاعر نكته سنـج                  كه  اشعـار نابش بود  همچو گنـج

خدايا چنـان كن سـر انجــام كـار                 تو خشنـود  باشـي و ما رستگار

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5